“ஒரு சாமான்ய நடிகன் இந்திய திரையுலகின் சக்ரவர்த்தியான அதிசயம்!” பிரபல மலையாள நாளிதழில் வெளியான முழுபக்க கட்டுரை!

விடாமுயற்சி & மாபெரும் தேடுதல்களுக்கு பிறகு, சூப்பர் ஸ்டாரை பற்றிய ஒரு அற்புதமான கட்டுரையை உங்கள் கவனத்திற்கு இங்கே கொண்டு வந்திருக்கிறேன்.
சென்ற அக்டோபர் மாதம் பிற்பகுதியில், மாத்ருபூமி மலையாள நாளிதழில் வெளியான ஒரு முழு பக்க கட்டுரையின் தமிழாக்கம் இது. அப்போது இதை என் கவனத்துக்கு கொண்டு வந்தது, பாலக்காட்டை சேர்ந்த நம் தள வாசகர் கார்த்திக். அவர் மட்டும் என்னிடம் சொல்லவில்லை என்றால் எனக்கு இந்த விஷயம் தெரிந்தேயிருக்காது. சொன்னது மட்டுமல்லாது, மேற்படி நாளிதழை எனக்கு கூரியரிலும் அனுப்பினார் கார்த்திக். அவருக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி.
இதை தமிழில் மொழிபெயர்க்க பலரிடம் அணுகி, தோல்வியே கிடைத்தது. இருப்பினும் என்னுடையை முயற்சியை மட்டும் கைவிடவில்லை. இறுதியில் இதை சாத்தியமாக்கியவர் நண்பர் விஜய் வாசு. விஜய் வாசு ஏற்கனவே உங்களுக்கு அறிமுகமானவர் தான். எந்திரனின் வெற்றி செய்திகளின் முழு தொகுப்பு, மற்றும் நடிகர் ப்ரித்விராஜின் தலைவர் பற்றிய அருமையான பேட்டி ஆகிய இரண்டு ஸ்டார் பதிவுகளை நமக்கு தந்தவர் இவர். அவருக்கு நம் தளம் சார்பாக நன்றிகளை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.
எங்களையெல்லாம் இணைத்து இதை சாத்தியமாக்கிய இறைவனுக்கும் நன்றி.
சூப்பர் ஸ்டார் ரஜினிகாந்த் என்ற மனிதரை பற்றி – இங்குள்ள திரையுலகப் பிரமுகர்கள், அரசியல் தலைவர்கள், எழுத்தாளர்கள், அறிவு ஜீவிகள் (?!!) ஆகியோரை விட, பிற மாநில மக்களும், முக்கியஸ்தர்களும்
வைத்திருக்கும் மரியாதையும், எதிர்பார்ப்பும் பன் மடங்கு அதிகம்.
அவரது ஒவ்வொரு அசைவும் தற்போது தேசிய அளவில் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. அவர் முன்னெப்போதையும் விட பன்மடங்கு கூருந்து கவனிக்கப்படுகிறார். எனவே எந்த ஒரு விஷயத்தையும் ஒன்றிற்கு பலமுறை யோசித்த பிறகே எடுக்கவேண்டிய ஒரு அவசியத்தில் இருக்கிறார் ரஜினி.
சில்வண்டுகளின் சலசலப்புக்களுக்கெல்லாம் முக்கியத்துவம் கொடுக்காது, தலைவரின் வெற்றியை ஒவ்வொரு அங்குலமாக ஆராய்ந்து அவை உணர்த்தும் பாடங்களை புரிந்துகொள்ள முயல்வதே இப்போதைக்கு மிக மிக அவசியம். (இதைவிட பெரிய வெற்றி எது, அதை அடைய எப்போது என்ன செய்யவேண்டும் என்று அவருக்கு தெரியும்.)
சூப்பர் ஸ்டாரை பற்றிய அற்புதமான பத்திரிக்கை கட்டுரைகளில் இதுவும் ஒன்று. படியுங்கள், காரணங்களை நீங்களே உணர்ந்துகொள்வீர்கள்.
ஒரு சாதாரண பஸ் கண்டகடராக பணிபுரிந்துவிட்டு, ஏதோ ஒரு நம்பிக்கையில் அந்த வேலையையும் உதறிவிட்டு, மொழி தெரியாத ஒரு மாநிலத்தில், திரைப்பட கல்லூரியில் சேர்ந்து, பல போராட்டங்களுக்கிடையே படித்து, கடைசியில் அறிமுகம் கிடைத்து, அதுவும் படத்தில் சொற்ப நேரமே வரும், அந்த சொற்ப நேரத்திலும் இறுதியில் இறந்துவிடும் காரக்டர் ஒன்றில் நடித்து, வந்த காலகட்டங்களிலேயே அவருக்குள் இருந்த அபார தன்னம்பிக்கையை வெளியுலகிற்கு பறை சாற்றுகிறது இந்த கட்டுரை.
வாழ்க்கை முழுதுமே பாசிட்டிவாக சிந்திக்க தெரிந்த மனிதர் ரஜினி என்பதை பல நேரங்களில் அவர் உணர்த்தியிருக்கிறார்.
திரையுலகில் கருப்பு நிறம் என்றாலே முகச் சுளிப்பை சந்தித்த ஒரு சூழ்நிலையில் — அன்றைய காலகட்டங்களில் ஒரு கதாநாயகனுக்குரிய அம்சமாக கருதப்பட்டவைகளில் எதுவுமே இன்றி — “நாம் நன்றாக வருவோம். ஒரு முன்னணி நடிகராக நிச்சயம் வருவோம். அடுத்தடுத்து பல படிகள் மேலே செல்வோம்” என்ற நம்பிக்கையை மட்டும் உள்ளுக்குள் ஊன்றி, கடவுளின் துணையை மட்டும் கொண்டு — எதிர் நீச்சல் போட்டு இன்றைய நிலைக்கு வந்தவர் நம் தலைவர் என்பதை மற்றுமொருமுறை உணர்த்தியிருக்கிறது இந்த கட்டுரை. கட்டுரையில் ஆசிரியர் கூறியிருக்கும் அனேக விஷயங்கள் இதுவரை நாம் கேள்விப்படாதது என்றே எண்ணுகிறேன்.
இப்படி ஒரு அற்புதமான கட்டுரையை ஒரு பிரபல நாளிதழில் எழுதி (அதுவும் முழு பக்கத்தில்) தலைவரின் பெருமையை ஊரறிய செய்திருக்கும் திரு.பாலச்சந்திர மேனனுக்கு எங்கள் கோடானு கோடி நன்றிகள்.
(கடந்த இரண்டு நாட்களாக இந்த பதிவிலேயே முழு கவனமும் செலுத்தி வந்தபடியால் பிற செய்திகளை அளிக்க முடியவில்லை. ராணா & கரண்ட் அப்டேட்ஸ் உள்ளிட்ட பிற செய்திகள் விரைவில்!)
- சுந்தர்
………………………………………………………………………………………….
Over to Vijay Vasu….
நண்பர்கள் அனைவருக்கும் எனது வணக்கம். மீண்டும் உங்களை ‘onlysuperstar.com’ தளத்தினூடே சந்திப்பதில் மிக்க மகிழ்ச்சி.
சற்று நாட்களுக்கு முன்பு சுந்தர்ஜி அவர்கள் என்னிடத்தில் ஒரு பத்திரிக்கை கட்டுரையை கொடுத்தார். அது, ‘மாத்ருபூமி’ என்னும் கேரள நாட்டின் மிக பெரிய பத்திரிக்கையின் வாரப் பதிப்பு. அது வெளிவந்துள்ள நாள் 24 October 2010. அதை எழுதியவர் திரு. பாலசந்திர மேனன். மலையாள திரை உலகின் மிக சிறந்த படைப்பாளிகளில் ஒருவர். அவர் பெறாத விருதுகளே இல்லை எனலாம்.
நடிப்பு, இயக்கம், கதை, திரைக்கதை, வசனம், பாடல்கள், தயாரிப்பு என சினிமாவின் அனைத்து துறைகளிலும் முத்திரை பதித்தவர். 1998 ஆம் ஆண்டு அவர் இயக்கி நடித்த ‘சாமாந்த்ரங்கள்’ என்னும் மலையாள திரைபடத்திற்காக சிறந்த நடிகருக்கான தேசிய விருதை வென்றவர். இத் திரைப்படம் சிறந்த படத்திற்கான தேசிய விருதையும் வென்றது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இவை தவிர கேரள மாநில விருதுகள் மற்றும் மத்திய அரசின் ‘பத்ம ஸ்ரீ’ விருதையும் வென்றுள்ளார். இவருடைய திரைக்கதைகளை தமிழில் பாக்யராஜின் திரைக்கதையோடு ஒப்பிடலாம். சினிமாவுக்கு வருவதற்கு முன், இவர் சென்னையில் பத்திரிக்கையாளராக வேலை செய்து கொண்டு இருந்தார் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.
தாய்மொழியாக இருப்பினும், எனக்கு மலையாளம் நன்றாக பேச தெரிந்தாலும், படிக்கவோ, எழுதவோ வராது. ஹிந்தி, தமிழ், ஆங்கிலம் ஆகிய மொழிகள் தான் எனக்கு நன்றாக தெரியும். எனவே நான் எனது தந்தையிடம் கூறி இதை படிக்க சொன்னேன். அதை பதிவு செய்து, பிறகு  உங்களுக்காக மொழி பெயர்த்து இருக்கின்றேன். தமிழில் எழுத்துப் பிழைகள் இருப்பின் மன்னிக்கவும். இதை மொழி பெயர்க்க உதவிய எனது அப்பாவிற்க்கும், இந்த மிக அற்புதமான கட்டுரையை என் பார்வைக்கு கொண்டு வந்த சுந்தர்ஜி அவர்களுக்கும் மிக்க நன்றி. இதை படித்த பொழுது நான் எவ்வளவு மகிழ்ச்சி அடைந்தேனோ, அதே அளவு இன்பம் இதை படித்தபின் உங்களுக்கும் கிடைக்கும் என்னும் நம்பிக்கையில், எனது மொழி பெயர்ப்பை கீழே கொடுத்துள்ளேன். நேரமின்மையால் ஆங்கில மொழி பெயர்ப்பை தர இயலாததிற்கு வருந்துகிறேன்.  இந்த கட்டுரையை எழுதிய திரு. மேனன் அவர்களுக்கு எனது பாராட்டுக்களயும், உங்கள் அனைவரின் சார்பாக உள்ளம் கனிந்த நன்றியையும், உள்ளதை உள்ளபடி கூறிய தைரியத்தின் முன் சிரம் தாழ்ந்த வணக்கங்களையும் தெரிவித்துக்கொண்டு, நேரடியாக மொழி பெயர்ப்பிற்கு செல்வோம்.
- விஜய் வாசு

ஹ ஹா ஹா ஹா……  மீண்டும் ரஜினி!

— பாலசந்திர மேனன்.

“வெற்றிகள் பல குவித்த போர்க் குதிரைகளை பின்தள்ளிவிட்டு, தமிழ் நாடு கடந்து, இந்தியா தாண்டி, உலக அரங்கில் ரஜினிகாந்த் என்னும் ‘இண்டர்னெஷினல் ஸ்டார்’ ராஜ கம்பீர குதிரையாக வெற்றிக்களிப்பில் ஒடிக்கொண்டிருக்கும் இந்த சமயத்தில், 30 வருடங்களுக்கு முந்தைய சிவாஜி ராவ் என்னும் நொண்டிக் குதிரயை பற்றி பாலசந்திர மேனன் திரும்பி பார்கிறார்.….”

நான் இப்பொழுது எழுதுவது ஒரு அனுபவக் குறிப்பு. ஏனக்கோ, இதில் நான் எழுதும் நபருக்கோ எந்த விதமான வியாபார உறவும் தற்பொழுது இல்லை.  என் நினைவில் நிற்கும் சில கடந்தகால நிகழ்சிகள் தான் என்னை இக்கட்டுரையை எழுத தூண்டியது. அந்த நினைவில் உள்ள நிகழ்சிகளின் மூலமாக என்னை பிரமிப்பில் ஆழ்த்தும் விதியின் வலிமையை நான் கண்முன்னே காண்கிறேன். நயம் மிகுந்த அந்த கதையின் காட்சிகளை என்னோடு சேர்ந்து கண்டுகளிக்க இக் கட்டுரையின் வாசிப்பாளர்களை அழைக்கிறேன். இக் கதையின் கதாநாயகன் இன்று உலகெங்கும் உள்ள மக்களின் உள்ளம் கவர்ந்த சுப்பர் ஸ்டார் ரஜினிகாந்த் தான்.
ஒரே ஒரு ஷோவில், பால்கனி இருக்கைகள் மட்டும் நிரம்பி விட்டால், சுப்பர் ஸ்டார் என்னும் சங்கிலியை கழுத்தில் தொங்கவிட்டு பறைசாற்றிக் கொள்ளும் நடிகர்கள் உள்ள இந்தக் காலத்தில், இதோ எந்திரன் என்னும் திரைப்படம் இந்தியா மட்டும் அல்லாது உலகம் முழுவதும் 2200 ஷோக்கள் ஒவ்வொரு நாளும் வெற்றிகரமாக ஒடிக்கொண்டு இருக்கிறது.
அமெரிக்கா, ஜப்பான், சிங்கப்பூர், மலேசியா போன்ற நாடுகளில் கண்களை பயமுறுத்தும் ரஜினிகாந்தின் வின்னைத்தொடும் கட் அவுட்டுகள் இந்தியாவின் பெருமையின் இலக்கணமாக காட்சியளிக்கின்றன. மலையாள சினிமாவின் வரலாற்றில், திருவனந்தபுரம் நகரில் ஒரே நேரத்தில் 5 திரையரங்குகளில் ஒடும் முதல் திரைப்படம் என்ற பெருமையயும் இந்த ஏந்திரன் திரைப்படம் பெற்றுள்ளது. இந்த எந்திரனின் மந்திரத்தை முதல் நாள் அன்றே தரிசிக்க 1000 ருபாய் கொடுத்து பிளாக்கில் டிக்கெட் எடுக்க சென்னையில் இளைஞர்கள் கூட்டம் அலைமோதும் அதே சமயம், அமெரிக்காவில் ஒரு டிக்கெட் 40 டாலர் என்னும் விலையில் விற்றுத்தீருகின்றனவாம்.

பல வருடங்களுக்கு முன்பு நான் பழகிய ஒரு மனிதர் இந்திய சினிமா என்னும் குண்டுசட்டியையும் தாண்டி புகழ்பெருவதைக்கண்டு என் மனம் மகிழ்சியில் பூரிப்படைகிறது. தன்னொடு முன்னொரு நாள் தனிமையில் பயனித்த ஒரு மனிதர் பகவான் யேசுநாதர் என்று தெரிந்தால் சாதாரண ஒரு கிறுஸ்து பக்தன் எவ்வளவு மகிழ்ச்சியடைவானோ, நான் அந்த அளவு மகிழ்கிறேன்.
இன்றிலிருந்து எறத்தாழ முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்த நபரை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியவர் மறைந்த நடிகர் ஸ்ரீநாத் ஆவார். ஸ்ரீநாத்தை தவிர (மலையாள நடிகர்கள்) கைலாஷ்நாத், ஆடம், அயுப், ஸ்ரீனிவாசன், ஜேம்ஸ் முதலியவர்களும் சென்னையின் சினிமாக் கல்லூரியின் மாணவர்கள் ஆயிருந்தனர். என்னை அவருக்கு அறிமுகப்படுத்தியபோது, ரஜினி என்னிடம் வந்து “சார், நான் ஃபிலிம் இன்ஸ்டிடுடில் நடிப்புக் கலை படிக்கிறேன்.” என்று கூறினார். பிறகு, ஒரு சிகரெட்டை எடுத்து அனாயாசமாக வானத்தில் போட்டு உதட்டில் பிடித்து, ஒரு வெற்றிப் பார்வையுடன் என்னைப் பார்க்கிறார். அப்பொழுது தான் நான் அவரை கவனிக்கிறேன். கருப்பு நிறம், பரட்டைத் தலை, நீல பேண்ட், சிகப்புச் சட்டை, கையில் வெள்ளிக் காப்பு, அதிகமாக புகைப்பிடிப்பதின் விளைவாக பிளந்து இருந்த உதடுகள், கரை பிடித்த பல்லுகள் என்று இருந்தார். இதை எல்லாம் விட அவர் அடிக்கடி ஒரு வெற்றி முழக்கமிட்டார், அது தான் அவரது கனீர் சிரிப்பு, ஹா ஹா ஹா ஹா….
மொத்தத்தில் உன்மையை கூற வேண்டுமானால் அவரை எனக்கு அப்பொழுது பிடிக்கவில்லை. கர்நாடகாவில் பஸ் கண்டக்டராக இருந்து, சினிமா ஜுரத்தில் அகப்பட்டு கோடம்பாக்கம் வந்து வாழ்க்கை தேட வந்த இந்த இளைஞருக்கு பிழைக்க வேறு வழியே கிடைக்கவில்லையா என்று என் மனதில் தோன்றியது. இவர் வெற்றி பெருவது கடினம் என்று நினைத்தேன். சிவாஜி ராவ் என்னும் ரஜினிகாந்த் என்னுடைய அனுமானங்களை எல்லாம் உடைத்து எறிந்து, என் மன என்னங்களை பொய்யாக்கி மிகப் பெரும் பிம்பமாக இந்த ப்ரபஞ்சத்தில் வளர்ச்சி அடைந்த வரலாற்றின் மேல் நின்று தான் நான் இதை இன்று தெரிவிக்கின்றேன்.

ஒரு பத்திரிக்கையாளனாக என்னுடைய சம்பளம் அப்பொழுது மிகவும் குறைவு தான். ஆயினும் ஞாயிறு தோறும் ‘வூட்லாண்ட்ஸ்’ ஹோட்டலின் ‘டிரைவ் இன்’ ரெஸ்டாரண்ட்டில் நாங்கள் கூடுவது வழக்கம். அங்கு எப்பொழுதும் ஒரு சினிமாக்கூட்டம் சுத்திக்கொண்டே இருக்கும். சினிமா எடுத்து புகழ் பெற விரும்பும் தயாரிப்பாளர்கள், படம் எடுத்து போண்டியானவர்கள், வாய்ப்பு தேடும் நடிகர் நடிகைகள், அழகிய இளம் பெண்கள், படப்பிடிப்பிற்காக வீடு வாடகைக்கு விடுபவர்கள் என அனைத்து தரப்பினரும் அங்கு நல்ல நண்பர்களாக உலா வருவோம்.
ஒவ்வொரு முறையும் சிவாஜி ராவை அங்கு கானும் போதும் ஹலோ என்றும், குட் மார்னிங் என்றும் கூறி ஒரு நல்ல நட்பை வளர்த்துக்கொண்டோம். ஒவ்வொரு முறையும் சிவாஜி ராவ் என்னும் அந்த நபர் கலர் கலராக கலக்கலான உடைகளில் வலம் வந்து ஒரு மாறுவேடப் போட்டியைக் கானும் ஆவலைத் தருவார். மேலும் ஒவ்வொரு முறையும் சிகரட்டை தூக்கிப் போட்டு வாயில் பிடித்து வழக்கம் போல அட்டகாசமாக சிரிப்பார், ஹ ஹா ஹா ஹா..!
அன்று மசாலா தோசை சாப்பிட வந்தவர், காக்கி அரைக்கால் சட்டை போட்ட சர்வர் சிறுவன் ஆவென வாயைப் பிளந்து பார்க்க, கட கடவென டீயைக் குடித்தார். அந்த சாதாரன சிவாஜி ராவ் இன்று பார் போற்றும் ரஜினிகாந்த்தாக வருவார் என்று யாரேனும் என்னி இருப்பார்களா?
காட்சி: ஒன்று
இடம்: டிரைவ் இன் ரெஸ்ட்டாரண்ட்
நேரம்: பகல்
கதாபாத்திரங்கள்: பத்திரிக்கையாளனாகிய பாலசந்திர மேனன், சிவாஜி ராவாகிய ரஜினிகாந்த்.
பரபரப்பான அந்த உணவு விடுதியில் ஒரு மூலையில் அமர்ந்து இருக்கும் பத்திரிக்கையாளனாகிய பாலசந்திர மேனனை நோக்கி வேகமாக கையில் ஒரு கவருடன் வருகிறார் ரஜினிகாந்த். வழக்கம்போல கலக்கலான உடை, அதற்க்கும் மேல் அதிகப்படியாக ஒரு கருப்புக் கண்ணாடி. கவரை பாலசந்திர மேனனை நோக்கி நீட்டிய படியே சிவாஜி ராவ் கூறுகிறார் “வணக்கம் சார். நீங்க ஒரு மலையாளப் பத்திரிக்கையின் நிருபர் என்று என் நண்பர்கள் கூறினார்கள். நீங்கள் நினைத்தால் இந்த கவரில் உள்ள என்னுடைய படம் கேரளாவில் உள்ள பத்திரிக்கையில் வரும். நான் மலையாளப் படங்களில் நடிக்க விரும்புகிறேன்” என்றார். மிக்க மகிழ்சியுடன் அந்த கவரைப் பெற்றுக் கொள்கிறார் பாலசந்திர மேனன், “என்னால் முடிந்ததை செய்கிறேன் என்று உறுதி கூறுகிறார்.
(காட்சி முடிவடைகிறது.)
ஆனால் அன்று என்னால் எதுவும் செய்ய இயலவில்லை. நான் கவரைப் பெற்றுக் கொண்ட அன்றே அதை ஆசிரியருக்கு அனுப்பி வைத்தேன். ஆனால் அந்தப் படம் வெளியிடப்படாமல் களையப்பட்டது. ஓரு ஆசிரியருக்கும் நிருபருக்குமான உறவு என்பது மாமியார் மருமகள் உறவைப்போல ஆகும். நாங்கள் கொடுப்பதை முழுமையாக நிராகரிப்பதும், அல்லது சரியான நேரத்திற்க்குள் வெளியிடாமல் இருப்பதும், தலையும் இன்றி வாலும் இன்றி ஆட்டினை பன்றியாக மாற்றிப் வெளியிடுவதும் பத்திரிக்கை ஆசிரியர்களின் வழக்கம். இன்று வரும், நாளை வரும் என்று நிருபர் இருமாப்புடன் நடக்க, அது வெளிவரவில்லை எனில், அந்த செய்தி கொடுத்தவரைக் கானும் பொழுது ஒடி ஒளிய வேண்டிய கட்டாயமும் ஒரு நிருபரின் தலைஎழுத்தாகும்.  ரஜினியின் படம் வெளிவராததால் அவரிடம் கவர் வாங்கிய எனது நிலைமையும் அது தான்.
காட்சி: இரண்டு
இடம்: ஏ வி எம் ஸ்டுடியோ.
நேரம்: பகல்
கதாபாத்திரங்கள்: பத்திரிக்கையாளனாகிய பாலசந்திர மேனன், சிவாஜி ராவாகிய ரஜினிகாந்த்.
ஏ வி எம் ஸ்டுடியோவில் அங்கும் இங்குமாக அலைந்து கொண்டு இருக்கும் பத்திரிக்கையாளன் பாலசந்திர மேனன், திடீர் என்று ஒரு மாடியில் நடக்கும் பட பிடிப்பில் ஒரு மரத்தடியில் நான்கைந்து ஆண்களைப் போலீஸ் வேஷத்தில் காண்கிறார். அதில் ஒருவர் சிவாஜி ராவ்.
சிவாஜி ராவ், நேராக பத்திரிக்கையாளனை நோக்கி நடக்கிறார். அவரிடம் வந்தவுடன்,
சிவாஜி ராவ்: “வனக்கம் சார். அதுக்கு அப்புறம் ஆளயேக் காணோம், பத்திரிக்கையில் படத்தையும் காணோம்… ஹ ஹா ஹா ஹா…”
பத்திரிக்கையாளன்: “அன்று மாலையே அனுப்பி விட்டேன். சீக்கரம் வந்து விடும்”
சிவாஜி ராவ்: “அது பரவாயில்லை சார். அது வரம்போ வரட்டும் சார்.. வர்றது வராம இருக்காது. பாத்தீங்களா, நேத்தைக்கு வாய்ப்பு தேடிய நாங்க எல்லாம், இன்னைக்கு படத்தின் ஒரத்தில் இடத்தை மறைக்கும் நடிகர்களாக நடிக்கிறோம். இன்று வெறும் காண்ஸ்டபிள், நாளை ஏட்டு, நாளை மறுநாள் சப் இன்ஸ்பெக்டர்… அப்படி.. அப்படி. அப்படியே…. ஹ ஹா ஹா ஹா…”
அந்த சிரிப்பில் தெரிந்தது அவரின் மிகப் பெரிய தன்னம்பிக்கை.
(காட்சி முடிவடைகிறது.)
பிறகு சிறிது நாட்கள் நான் அவரைப் பார்க்கவில்லை. ஒரு நாள் மறைந்த நடிகை ஸ்ரீவித்யாவிடம் இருந்து ஒரு அழைப்பு வந்தது. பாலசந்தர் அவர்களின் இயக்கத்தில் நான் நடிக்கும் புதிய திரைப்படத்தின் படபிடிப்பு அடையாரில் உள்ள சத்யா ஸ்டுடியோவில் நாளை நடக்கிறது, நேரம் இருக்குமேயானால் நீங்கள் வந்தால் நல்லது பாலாஜி என்று அழைப்பு விட்டார். ஸ்ரீவித்யா அவர்கள் மரணம் வரையிலும் என்னை பாலாஜி என்று தான் அழைத்தார். நான் அப் படப்பிடிப்பிற்கு சென்றேன்.
காட்சி: மூன்று
இடம்: சத்யா ஸ்டுடியோ.
நேரம்: பகல்
கதாபாத்திரங்கள்: பத்திரிக்கையாளனாகிய பாலசந்திர மேனன், சிவாஜி ராவ், ஸ்ரீ வித்யா, கமலஹாசன், கே பாலசந்தர்.
லைட்கள் மற்றும் காமெராவின் முன் கமலஹாசன் மலர்ச்சியான முகத்தோடு நிற்கிறார். டைரெக்டர் கே பாலசந்தர் ‘கட்’ என்று சொன்னதும், அங்கே இருக்கும் போட்டோகிராப்பர்கள் கமலை படம் எடுத்து தள்ளுகிறார்கள், பூவை மொய்க்கும் வண்டுகளைப்போல்.
அவர்களிடம் இருந்து சற்று தூரத்தில் ஒரு நாற்காலியில் சிவாஜி ராவ். வழக்கமான கலர் சட்டைகள் இல்லை, கருப்புக் கண்ணாடி இல்லை, சிரிது வளர்ந்த தாடி, வாயில் சின்ன பீடி என அந்த திரைப்படத்தின் கதாபாத்திரம் அணியும் கலைந்த உடுப்புடன் அமைதியே உருவாக எந்த நட்சத்திர பந்தாவும் இல்லாமல் காட்சி அளிக்கிறார் சிவாஜி ராவ். தூரத்தில் கமலஹாசனை போட்டோகிராப்பர்கள் இப்போதும் மொய்த்துக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். அழகான கூரிய கண்களையும், நாணத்தால் சினுங்கும் உதடுகளையும் தனதாய் உடைய ஸ்ரீ வித்யா வேகமாக வந்து நின்ற காரில் இருந்து கதவுகளை திறந்து வெளியே வர, அமர்ந்து இருந்த சிவாஜி ராவ், எழுந்து வணங்குகிறார். இது நடந்ததும் டைரெக்டர் கே பாலசந்தர் எதோ ஒரு திசையில் இருந்து ‘கட்’ என்று குரல் கொடுக்கிறார்.
(காட்சி முடிவடைகிறது.)
என்னைப் பார்ததும் சிவாஜி பரபரப்பானார். “வேண்டாம், வேண்டாம்.. அந்த போட்டோவை நினைத்து, என்னைப் பார்த்ததும் நீங்கள் மறைய வேண்டாம். அது வரும் பொழுது வரட்டும். நாம் சிறிது நேரம் பேசிக்கொண்டு இருக்கலாம்” என்று கூறினார். அவருக்குள் எங்கேயோ ஒரு தன்னம்பிக்கை மற்றும் அமைதியின் குரல் கேட்டது.
‘அபூர்வ ராகங்கள்’ என்னும் பாலசந்தர் திரைப்படத்தின் படப்பிடிப்பு தான் அது. அதில் ஸ்ரீ வித்யாவின் கணவராக ஒரு சின்ன வேடத்தில் நடிக்கிறார் சிவாஜி ராவ். ஆனால் ஒரு பெரிய ஹீரோவின் மூடில் இருந்தார் அவர்.
“சின்னது ஆனாலும் நல்ல வேஷம் சார். பாலசந்தர் சார் எனக்கு புதிய பேரும் தந்துள்ளார். ரஜினிகாந்த் என்பது தான் அது. இன்று முதல் நான் சிவாஜி ராவ் அல்ல, ரஜினிகாந்த், தாங்களும் இனி அவ்வாறே அழைக்க வேண்டும்.” என்று கூறினார்.
பாலசந்திர மேனன் “வேடம் சிரியது ஆனதினாலா போட்டோகிராப்பர்கள் உங்களை கண்டுகொள்ளவில்லை?” என்று கேட்க,
ரஜினிகாந்த் “சிரியது தானே சார் பெரியது ஆகிறது, அந்த பெரியது தானே சார் வளர்ந்து பிரம்மாண்டமாகிறது… ஹா ஹா ஹா ஹா……” என்று சிரித்தார்.
மீண்டும் அந்த பதிலில் அவரின் அமைதியும், தன்னம்பிக்கையும் தெரிந்தது. அவரிடத்தில் ஒரு தெய்வாம்சமும் தெரிந்தது. பிற்காலத்தில் அவர் ஸ்ரீ ராகவேந்திர ஸ்வாமிகளின் சீடரானார் என்ற செய்தி கேட்டவுடன், இந்த நிகழ்ச்சிதான் என் நினைவுக்கு வந்தது.
அன்றைய சந்திப்பு முடிந்து நான் திரும்பியது ஸ்ரீ வித்யாவினுடைய காரில். அப்பொழுது என் மனதில் யாரும் கவனிக்காமல் தனித்து உட்காந்துகொண்டு இருந்த ரஜினியின் முகம் நிழலாடியது. ஸ்ரீ வித்யாவிடம் நான் “அனைவரும் கமலின் பின்னால் மொய்த்துக்கொண்டு புதுமுகமான ரஜினியைத் தனியாக கவனிக்காமல் இருப்பது சரியாகுமா” என்றேன். அதற்கு அவர், “அதெல்லாம் ஒன்றும் இல்லை பாலாஜி, பார்துக்கொண்டே இருங்கள், நாளைய சூப்பர் ஸ்டார் ரஜினிதான்” என்றார்.
ரஜினியின் பெயருடன் ‘சூப்பர் ஸ்டார்’ என்னும் பட்டத்தை நான் முதன் முதலாக கேட்டது ஸ்ரீ வித்யாவிடம் இருந்துதான்.
ஸ்ரீ வித்யாவின் அந்த பொன்னான வாக்கியம் பலித்தது. ரஜினி ஸ்டார் ஆனார், சூப்பர் ஸ்டார் ஆனார், மெகா ஸ்டார் ஆனார், தற்பொழுது எந்திரன் என்னும் திரைப்படத்தின் மூலம் இண்டெர்நேஷனல் ஸ்டார் ஆகிவிட்டார்.
தன்னுடைய பேரின் மூலம் மட்டுமே, தனது தயாரிப்பாளர்களுக்கு பொன்னோடு, சொர்கத்தினையும் பரிசளிக்க வல்ல இந்த மா மனிதன், சொட்டை தலையோடும் நரைத்த முடியோடும் வெளியே வரும் தைரியம் படைத்தவன். சாதாரன மனிதர்களின் ஒரே சூப்பர் ஸ்டார்.

கடந்த கால நண்பர்களை இன்னும் அன்பொழுக நட்பு பாராட்டும், இறைவனின் பாதங்களில் தன்னை சமர்ப்பித்து அதன் மூலம் தான் யார் என்று அரிய முயலும், மராட்டியரான பஸ் கண்டக்டர் சிவாஜி ராவ் என்னும் ரஜினிகாந்த்,  ஒருமுறை என்னிடம் கூறிய வார்தைகளை உபயோகித்து நான் அவரை வர்ணிக்க வேண்டுமானால் ‘காமிராவுக்கு முன் ஹீரோ, காமிராவிற்க்குப் பின் (கடவுளின் முன்னால்) ஸீரோ’
ஒருமுறை நான் சிவாஜி ராவிடம் விளையாட்டாக “நீங்கள் மலையாளத்தில் நடிக்க விரும்புகிறீர்களே, அங்கு ப்ரேம்நசீர், மது என்னும் மிகப் பெரிய போர்க்குதிரைகள் களத்தில் உள்ள போது சிவாஜி ராவ் ஜெயிக்க முடியுமா?” என்று கேட்டேன். அதற்கு ரஜினி “நானும் ஒடுவேன், எனக்குத் தெரியும் நான் ஒரு நொண்டிக்குதிரை என்று. நொண்டிக் குதிரைகள் போர்க்குதிரைகளுடன் போட்டி போட்டு ஜெயிப்பது மிகவும் கடினம் தான், தோற்பது சகஜம் தான். ஆனால், ஒருவேளை ஜெயித்து விட மாட்டோமா என்று தான் நான் நினைக்கிறேன்….” என்றார்.

அந்த சிவாஜி ராவ் என்னும் நொண்டிக் குதிரை, அனைத்து போர்க்குதிரைகளையும் பின்னுக்குத் தள்ளி, இன்று தமிழகம் தாண்டி, இந்தியா கடந்து, பரந்து விரிந்த இந்த உலகமெங்கும், எந்திரன் என்னும் திரைப்படத்தின் மூலமாக, மிக சக்திவாய்ந்த ராஜ கம்பீர குதிரையாக வெற்றிக்களிப்பில் ஒடிக்கொண்டு இருக்கிறது. சினிமா என்பது மக்களை ஆளும் ஒரு ரஜ்ஜியம் என்றால், ரஜினிகாந்த் இந்திய மக்களை அன்றே தன்வசப்படுத்திவிட்டவராவார். மேலும் தனது சினிமாக்கள் என்னும் ராஜ தந்திரத்தின் மூலம் பிற நாட்டவர்களையும் தம் ஆளுகையில் கொண்டுவரும் பேரரசராக விளங்குகிறார்.
எந்திரன் நல்ல படமோ, கெட்ட படமோ, கமர்சியல் படமோ, ஆர்ட் படமோ, ஸயின்ஸ் ஃபிக்ஷனோ, எதுவானாலும் இந்த படத்தின் மூலமும், தனது பிற படங்களின் மூலமாகவும தீமையை நன்மை என்றும் வெல்லும் என்னும் உலக நீதியை மக்களுக்கு பறைசாற்றுகிறார். ரசிகர்களாகிய நம்மை எல்லாம் ஆனந்தக்கடலில் ஆழ்த்துகிறார், நம் மனதில் நன்மையை நிலைநாட்டுகிறார். நாம் அவரை கைதட்டி, உற்சாகப் படுத்தி, அமர்களமாக வரவேற்போமாக!
இந்த கட்டுரையில் உள்ள ஒவ்வொரு வார்த்தைகளும் என் மனதில் இருந்து எழுந்தவை. ஒரு தடவை கூட (வெளியாவதற்கு முன்) இந்த கட்டுரையைப் பற்றி ரஜினிக்கு தெரியாது. அதன் காரணமாகவே, யாருக்கும் இதில் நன்றிக்கடனும் இல்லை, யாரையும் தாழ்த்தும் என்னமும் இல்லை.
ஹ ஹா ஹா ஹா ஹா….!!!!!
[ARTICLE END]
————
Tamil Translation by: VIJAY VASU
Malayalam Reading by: VASU KAIMALAMKUNNATH
http://about.me/vijay.vasu.nair
[END]